Vasili Ionescu pegou tal berro que nos niveles superiores quedou rexistrada a reberberación nas paredes no sismógrafo. Nunha cova destas características, o son produce extraños efectos. Nina o sabe ben. Cando o resto do equipo lanzou outro cabo, éste máis longo que o que utilizara Mada, Vasili quixo ser él o primeiro en saber qué pasara. Facía moito calor ese día, pero a 45 m de profundidade, un vento xeado corría de abaixo a arriba, pegando a roupa ao corpo, facendo que a suor fría que a todos se lles puxera no corpo se sentise de xeito máis incómodo. Un calafrío sacudiu a Nina cando Vasili, entrecortadamente, foi contando o penoso descenso ata o chan da sala xigantesca en forma de botella. Unha vista que debería ter sido unha celebración, un descubrimento que daba sentido a toda a investigación e no que o equipo baseara os movementos e as espectativas nos últimos meses, convertérase no cadaleito da xefa do equipo. Vasili atopou a Mada suspendida a 7 metos do chan, no extremo da corda.
_ Joder! Demasiado curta_, pensou Vasili.
O corpo de Mada sufrira unha caida libre durante caseque 8 metros, ao salir do embudo co xiro de 45º. Ao ir cos pes por diante, Mada non vira o vacío que se abría, e caía libremente. Ao final da corda, que levaba asegurada no arnés, sufrira un tirón tan brutal que a columna vertebral da pequena xefa do equipo non o resistira.
_ Debeu desvanecer coa dor_, escoitaron todos os membros. Logo dun silencio sepulcral que pareceu eterno, só roto polas pingueiras de auga que de xeito intemporal continuaban a conformar as sinuosidades da gruta, Vasili confirmou o que todo o equipo se temía. _Está morta, joder! Está morta!_.
_ Ide con coidado ahí arriba. Cando xiredes á esquerda, agarrade ben o cabo e freade no rappel. Eu agárdovos aquí. Deixade un punto de seguridade, para o retorno.
No hay comentarios:
Publicar un comentario