Esbardalladas.blogspot.com non se responsabiliza das opinións verquidas polos autores das entradas nin dos comentarios que poidan xurdir das mesmas


28/3/12

II Raid de Xermade (24/03/2012)

O pasado sábado 24 de marzo tivo lugar o II Raid de Xermade, dentro da liga galega de Raids de Aventura.

Foi o meu primeiro raid e teño un monte de sensacións. A ver se son quén de ir ordenándoas pouco a pouco.

O primeiro de todo é agradecer a Fabiola a súa presenza. Se non demos feito máis non foi polas súas ganas nin a súa dedicación. Mágoa que o resultado non acompañase.
O segundo que necesito dicir é que ¡Mi madriña! que duro é facer un raid...Me esperaba unha proba dura (xa o sabiámos polos boletíns informativos que nos ían poñendo: 5 seccións, 75 km aprox, lineais, tramos de bici-trekking-kaiak-trekking-bici...etc.) pero unha cousa é lelo nun boletín e outra moi distinta é facelo.

Comezamos puntualmente ás 10:00 h da mañá, a primeira sección foi relativamente sinxela (picar 4 balizas nun recorrido aprox. de 3 km), e non iamos nada mal de tempo. Ademáis, grazas a Fabiola tiñamos bonificación en tódalas seccións. Así que cambiamos de compoñente do equipo e saímos Iván e máis eu a facer a segunda sección, de BTT (Bici de Montaña). Na primeira costa abaixo comezaron os problemas para mín... o portamapas da bici se movía, polo que tiña que ir máis atento a aguantalo que ao mapa en sí mesmo. De tódolos xeitos, nas primeiras 4 balizas non houbo problemas e levavamos un bo tempo. Pero nalgún punto me desubiquei no mapa e ahí comezaron tódolos problemas. Chegamos ao segundo punto de control e de cambio de sección con 1 h e media de retraso, co que xa comprometeramos o resto do raid....

Cando Iván e FAbiola comezaron a 3ª sección (trekking de 10 km) eu non sabía si rir ou chorar... pero decidin comer un pouco (para quitar ferro) e beber moito (para ir pasando a comida...). Xa que na sección de trekking eles tiñan pensado facer o mínimo (picar un par de balizas e volver, para tentar recuperar algo de tempo) arranxei a colocación do portamapas no manillar e pouco máis. Encher de novo o camelbak e sair con Iván á sección 4 (bici-trekking-kaiak-trekking-bici), a máis longa de todas e tamén a máis esixente.

Ahí me decatei que o dos mapas na bici tiña un compoñente co que non contara. As distancias se reducen moitísimo ao ir en bici, e hai que estar máis atento (se se pode) que cando vas en carreira ou trekking. O feito foi que primeiro pinchamos (eu pinchei...) e ainda non comezaramos no tramo de mapa que tocaba...pero ao final logramos encauzar o tema, e ainda que iamos atopando as balizas, levavamos moito tempo perdido, e ao chegar ao punto de cambio de bici a trekking, xa fomos advertidos que caseque seguro non nos daría tempo a chegar ao kaiak (mal por nós -eu tiña gañas de probalo...- pero peor para Fabiola, que se desplazara ata As POntes para relevar a Iván nesa sección). Así que decidimos picar 1 baliza do tramo de trekking (había 2 balizas neste tramo) e volver. Pero entre que nos costou un mundo atopar a baliza de marras (o tramo de trekking me pareceu especialmente duro) e que cando recollimos de novo as bicis e volvíamos para o cambio na última sección, volvín pinchar. Como son moi mañoso, cando cambiei a derradeira cámara de reposto, trillei a p*** cámara. Resultado? Nun camiño perdido no monte, ao final dunha costa que baixaba do parque eólico, estabamos dispostos a parchar unha roda e dar por finalizado o raid.

Menos mal que ainda hai xente boa polo mundo (e máis polos raids) e uns compañeiros de non sei qué equipo (pero aos que penso devolver a cámara no seguinte raid) nos prestaron unha cámara nova e puidemos chegar ao punto de control. Pero alí nos dixeron que probablemente non nos dera tempo a facer a última sección, e que si chegabamos á meta máis tarde das 19:30 h. (fóra de control) nos anulaban a sección, polo que decidimos poñer fin a esta primeira experiencia (para mín) nos raids.

Balance? Teño gañas de que chegue o seguinte raid. E teño medo do que poida pasar.... pero isto mola!!! O que non sei é que pensan os meus compañeiros...pero lles dou de novo as grazas, a Fabiola por axudarnos e por ter sempre unha palabra de ánimo e a Iván por non matarme cando nos metimo polo río arriba....

Teño que facer tamén unha mención especial aos outros responsables de que ande metido nisto. O equipo Os foghetes fixeron un raid moi bo, e tanto Roberto como Saba (e tamén Noe e Javi) nos animaron todo o rato. Moitas grazas. Hai futuro...


27/3/12

A Mirada Cítrica


Arredor das 10:20 h, cada mañán irrompen unha serie de personaxes no programa de Juan Ramón Lucas "En Días Como Hoy". Repasan as novas cunha mala leite pouco habitual na radio española. De luns a xoves en directo e os vernes enlatados co mellor da semana.

A min particularmente me encanta "Moristo Mejide". Un moro cunha capacidade asombrosa de encher os espazos da radio. Ademáis, a personaxe está namorada de Mamen Asencio (España Directo) e fala con ela para declararlle o seu amor...

Imperdibles!!
PodCast do 21 de marzo de 2012
http://www.rtve.es/alacarta/live_audio_PopUp.shtml?idAudio=1354593&vp=4.1.0&lang=es

Para escoitalos todos...
http://www.rtve.es/podcast/radio-nacional/la-mirada-citrica/

26/3/12

MICRORRELATOS, semana 17

Ganador del 1/3, semana 17
Autor: Carlos García Burgos
La sirena justo antes de despertar

Veo junto a su reloj unos números grabados en su piel. Los marco y resulta que empieza a sonarle un hombro. Se lo disloca, ¡cruej! La cabeza del húmero se le queda junto a la oreja, como un teléfono por el que escucho mi voz lejana. Y entonces me responde, con tono de contestador: "Son las seis en punto de la mañana, gracias por utilizar nuestro servicio despertador". Intento hablarle, pero se lo coloca en su sitio y sigue caminando por el embarcadero como si fuese una top sobre una pasarela. Al llegar al borde se tira al agua y se despide con la cola. Igual que lo hacen las ballenas.
Finalistas del 1/3, semana 17
Autor: Marina de la Fuente Martín
Sanguinem atramentum

Veo junto a su reloj unos números grabados en su piel. Aparecen y desaparecen cada cierto tiempo, coincidiendo con los latidos de su corazón, junto a logaritmos, integrales y funciones cuadráticas. Matemáticos de todo el mundo, liderados por su padre, examinan a diario las ecuaciones que aparecen en su piel y que no consiguen descifrar ni mediante los cálculos más complejos. Durante horas, proponen nuevos axiomas, plantean cientos de teoremas y discuten sobre la notación empleada.
La niña, ajena a los significados de las incógnitas que plantea su cuerpo, se queda callada en un rincón, esperando pacientemente el momento en que alguien consiga resolverla.
Autor: Rafa Heredero García
Ramón

Veo junto a su reloj unos números grabados en su piel. Me doy cuenta de que es un teléfono y le miro a la cara. Lo reconozco, es el hombre de la foto, el del Alzheimer ese, el que lleva desaparecido varios días. Le convenzo para que me acompañe a mi casa. Está hambriento y se come las sobras del arroz de esta mañana. Aunque no se parece en nada a mi Ramón, que en paz descanse, me gusta ver de nuevo a un hombre sentado a la mesa. Decido quedármelo y llamarlo también Ramón. Total, para el caso que me hacía el otro... A ver cuánto me dura éste.

23/3/12

De tatuaxes e outros debuxos II

Despois de moito tempo, sigo á voltas coa tatuaxe. Vou estando máis centrado, pero agora teño dúbidas entre os deseños... Algún comentario? Da primeira imaxe, só collería o primeiro, o da esquerda superior.





22/3/12

Faino ti mesmo/a!!!

Isto de internet é xenial... antes, calquera cousa que se che ocorrera, tiñas que artellala tí mesmo. Agora, maloserá que non haxa algunha páxina coma ésta...

http://www.says-it.com/seal/


21/3/12

FELIZ PRIMAVERA

Onte comezou a primavera. Teño o blog un pelín abandonado, pero estes días non dou feito. Acumúlaseme o choio. En poucos días me estreno como compoñente dun equipo de Raid na liga galega de Raid de Aventura. Esta modalidade deportiva combina as carreiras de orientación (a partir dun mapa topográfico e unha brúxula, ir picando balizas situadas en distintos puntos do mapa, no menor tempo posible) con trekking, carreira, rappel, kaiak, bicicleta de montaña....

Unha tolería, vamos!! Pero me parece que ainda que remate o día mallado... vou repetir...


19/3/12

MICRORRELATOS, finalistas mes febreiro

Ganadores y finalistas: FEBRERO, 2012
Ganador del mes: Ignacio Rubio Arese
Ganador del 16/2, semana 15
Autor: Joaquín Villas Labrador
La historia del profesor

Se dibuja una sonrisa mellada en aquel profesor de Historia, de apellido impronunciable, cuando pregunto si existieron los crematorios. Viene hacia mí, me acaricia la cabeza y al retirar su mano, veo junto a su reloj unos números grabados en su piel.
Finalistas del 16/2, semana 15
Autor: Ioan Urs
Tarde en el patio

Se dibuja una sonrisa mellada y mezquina en su rostro cada vez que me encuentro su mirada. Lo sabe. Estoy seguro. Se ha dado cuenta de donde venían los gritos; quien daba alaridos, de quien era el llanto. Me entran ganas de tirarle la pelota a la cara. Si voy a subir ahora y dejo el juego, mañana en la escuela todos sabrán que mi padre pega a mi madre. No puedo dejar que se me vea que estoy preocupado. No puedo dejar que se me note. Marcos es un idiota y un bocazas. No se le puede pedir nada.
Autor: Jaime Sastre Santamaría
Noche sorda

Se dibuja una sonrisa mellada entre las cumbres de la sierra al anochecer. Se van escuchando uno a uno los cerrojos en las puertas del pueblo, los niños hace tiempo que simulan dormir y los adultos fingen normalidad, solo el silbido del viento resulta creíble. Un poco más tarde de que la esperanza se atisbe se oyen esos pasos lentos de pies vencidos. Esta noche no saben que sus familias ya no están. Nadie escucha darles el alto y más disparos de los necesarios retumban. Los niños lloran y los adultos se hacen los sordos. Mañana amanecerá y no habrá maquis en el monte.

12/3/12

MICRORRELATOS, semana 15

Ganador del 9/2, semana 15
Autor: Susana López Herreros
Lógica aplastante

—...y castiga sin postre al gigante".
En ese momento suena el timbre que anuncia el recreo, los niños cogen las meriendas de sus mochilas y salen al patio.
—¿A los gigantes también los castigan? —pregunta Sara.
—Pues claro —dice Coque— las madres son todas iguales; da lo mismo que sean madres gigantas, madres monstruas o madres madres, cuando no haces lo que ellas quieren, se enfadan y te quitan lo que más te gusta.
Sara se queda callada pensando que a Coque siempre le castigan sin verla, y en su carita se dibuja una sonrisa mellada.
Finalistas del 9/2, semana 15
Autor: Juan Martín Araujo
Moraleja

—...Y castiga sin postre al gigante...
A mi hijita le encantan los cuentos, pero protesta indignada.
—¿Cómo?¿Se traga a todos esos niños y sólo lo castigan sin postre?
—El rey no puede hacer otra cosa. Es un gigante enorme, invencible, si lo irrita demasiado podría asolar su reino.
Sigue enfurruñada pero me pide que continúe.
—...pero el gigante hace caso omiso y se zampa al hijo del rey...
—Pero eso es terrible ¿y que hace el rey entonces?
Adoro los cuentos con moraleja. Me gusta pensar que la preparo para afrontar la vida real.
—...su majestad hace lo único que puede. Le castiga sin merienda.
Autor: Xavier Blanco Luque
El circo

Y castiga sin postre al gigante, que la mira embutido en su ridículo disfraz de conejo y su cara de niño grande. Blancanieves se ha enfadado, esta vez con razón, ella hace lo imposible por reflotar la compañía, pero el ogro no entiende que es el hazmerreír del público, que sus fauces desdentadas ya no asustan a nadie. Intenta explicarle que son otros tiempos, que la grada quiere acción y necesita sangre. El gigantón sonríe esquivo y, moviendo las orejas blancas del disfraz, le promete que en la próxima función se comerá un niño. Ella disimula la risa y, acariciándole la nuca, le da golosinas.

5/3/12

MICRORRELATOS, semana 14

Ganador del 2/2, semana 14
Autor: Ignacio Rubio Arese
Los zapatos sucios

—Joderme —repite Micky saboreando la palabra. El resto de niños patea unas latas sin prestarle atención; sin percibir que a cada exabrupto, el lameculos repipi se eleva varios palmos del suelo. A Micky le ruborizan las groserías, pero ahora está poseído; las vomita una tras otra, sin parar de crecer. Pronto debe agacharse para no chocar contra las nubes. Desde ahí contempla a sus compañeros, ridículas hormiguitas, y se echa a reír. Los pisotea en venganza por las humillaciones sufridas, se siente invencible. Al volver a casa, su madre lo mira con ojos glaciales. ¡Micky, otra vez los zapatos sucios! Y castiga sin postre al gigante.
Finalistas del 2/2, semana 14
Autor: Iñigo Ortiz de Apodaka Corcuera
Palomitas

—Joderme —repite Micky saboreando la palabra. Anoche mojó la cama y hoy al regresar del colegio se ha vuelto a encontrar la sábana cuidadosamente extendida colgando del balcón. Esta vez, en lugar de subir corriendo las escaleras para arriar su vergüenza, se dirige al garaje. Coge todas las sillas plegables y las coloca mirando a la fachada en 3 hileras. Silbando, desenrolla el cable por el césped, introduce el disco y conecta el proyector. Los vecinos comienzan a acercarse. El se prepara unas palomitas y se sienta jodidamente decidido a no dejar que el tono amarillento de la piel de sus padres le arruine la película.
Autor: Fernando Vicente Galve
Cosas que mamá nunca te contó

«Joderme —repite Micky saboreando la palabra».
—¿Estás estudiando, hijo?
—Sí, mamá.
«Micky saca la pistola del estuche»
—Más te valdría estudiar: si suspendes, no cogerás la moto.
—Estoy estudiando, mamá.
«y el olor a aceite y pólvora lo llena todo,»
—No mientas. Estás escribiendo otra de tus noveluchas.
—Olvídate de mí, mamá.
«Micky sopesa el arma en la mano,»
—¡No me hables así! ¿Tú quién te has creído que eres?
—Que me dejes...
«se la apoya en la sien»
—Ya podías tomar ejemplo de tu hermano, que nunca nos ha dado un disgusto.
«y dispara».
—Pues si queríais otro hijo perfecto, haberme adoptado también a mí.

2/3/12

ZAZ, un sopro de aire fresco, que boa falta fai!!

Xa escoitara esta canción o verán pasado, como entradiña nunha sección pequeniña dun programa de radio. Ata agora non fun quen de conseguer o título da canción nin a cantante. Agora teño o pracer de compartilo.

Desfrutádea!!





Donnez moi une suite au Ritz, je n'en veux pas!
Des bijoux de chez CHANEL, je n'en veux pas!
Donnez moi une limousine, j'en ferais quoi?
Offrez moi du personnel, j'en ferais quoi?
Un manoir a Neufchâtel, ce n'est pas pour moi.
Offrez moi la Tour Eiffel, j'en ferais quoi?
Je Veux d'l'amour, d'la joie, de la bonne humeur c' n'est pas votre argent qui f'ra mon bonheur, moi j'veux crever la main sur le coeur allons ensemble, découvrir ma liberté, oubliez donc, tous vos clichés, bienvenue dans ma réalité!
J'en ai marre d'vos bonnes manières, c'est trop pour moi!
 Moi je mange avec les mains et j'suis comme ça!
J'parle fort et je suis franche, excusez moi! Finie l'hypocrisie moi, j'me casse de là!
J'en ai marre des langues de bois! Regardez moi, toute manière j'vous en veux pas, et j'suis comme ça j'suis comme ça Je Veux, d'l'amour, d'la joie, de la bonne humeur, ce n'est pas votre argent qui f'ra mon bonheur, moi j'veux crever la main sur le coeur
Allons ensemble découvrir ma liberté, oubliez donc, tous vos clichés, bienvenue dans ma réalité!
Je Veux d'l'amour, d'la joie, de la bonne humeur c' n'est pas votre argent qui f'ra mon bonheur, moi j'veux crever la main sur le coeur allons ensemble, découvrir ma liberté, oubliez donc, tous vos clichés, bienvenue dans ma réalité!
 Je Veux d'l'amour, d'la joie, de la bonne humeur c' n'est pas votre argent qui f'ra mon bonheur, moi j'veux crever la main sur le coeur allons ensemble, découvrir ma liberté, oubliez donc, tous vos clichés, bienvenue dans ma réalité!

Traducción:
Quiero Ofreceme una habitación en el Ritz, eso no lo quiero!
Algunas joyas de CHANEL, eso no lo quiero!
Ofreceme una limosina, de que me valdría?
Ofreceme sirvientes, de que me valdría?
Una mansión en Neufchâtel, eso no es para mi.
Ofreceme la torre Eiffel, de que me valdría?
Quiero amor, diversión, buen humor
No es tu dinero lo que me hará feliz
Quiero morir con el corazón en la mano
Vamos juntos, descubramos mi libertad,
Olvidemos entonces, todos tus prejuicios
Bienvenido a mi realidad!
Estoy harto de los buenos modales, es demasiado para mi!
Yo como con las manos, así soy yo
Hablo alto y soy muy sincero, perdón!
¡Adiós hipocresía, a mi no me va!
Estoy harto de los chusmerios, ¡Mírame a mi!
De todos modos no guardo rencor, así soy yo! Así soy.
Quiero amor, diversión, buen humor
No es tu dinero lo que me hará feliz
Quiero morir con el corazón en la mano
Vamos juntos, descubramos mi libertad,
Olvidemos entonces, todos tus prejuicios Bienvenido a mi realidad!
 Quiero amor, diversión, buen humor
No es tu dinero lo que me hará feliz
Quiero morir con el corazón en la mano
Vamos juntos, descubramos mi libertad,
Olvidemos entonces, todos tus prejuicios
Bienvenido a mi realidad!
Quiero amor, diversión, buen humor
No es tu dinero lo que me hará feliz
Quiero morir con el corazón en la mano
Vamos juntos, descubramos mi libertad,
Olvidemos entonces, todos tus prejuicios
Bienvenido a mi realidad!