Esbardalladas.blogspot.com non se responsabiliza das opinións verquidas polos autores das entradas nin dos comentarios que poidan xurdir das mesmas


29/2/12

Ti procrastinas? Eu, tódolos días....

A primeira vez que oín o palabro este, pensei que era un neoloxísmo informático (o escoitei falando sobre o Facebook) pero a realidade é que o levamos facendo toda a vida (polo menos eu).

Segundo o diccionario da Real Academia Española, quere dicir "diferir, aprazar".


Existen tres tipos de procrastinación:
  • Por evasión, cando se evita empezar unha tarefa por medo ao fracaso. É un problema de autoestima.
  • Por activación, cando se posterga unha tarefa ata que xa non hai máis remedio que realizala. É un problema contrario al anterior.
  • Por indecisión, típico das personas indecisas que intentan realizar a tarefa pero se perden en pensar a mellor maneira de facelo sen chegar a tomar unha decisión.
Deberiamos deixar de procrastinar dunha vez, pero é tan difícil....

28/2/12

Borrar o teu historial de búsquedas web

Segundo parece, a partir do 1 de marzo tódolos servizos que google ofrece (gmail, picasa, google docs, chrome, etc) comezarán a cruzar os seus datos, polo que pode resultar útil, como usuarios, eliminar o historial que google posúe da vosa conta.

Google ten tódalas túas búsquedas gardadas, toda a actividade (dende onde conectas, cantas veces en cada páxina) desde que activaches a conta, polo que coido que si non queres que eses datos se crucen entre todalas empresas que poden ter acceso a eles (e bombardear o teu email con ofertas que dependerán das páxinas nas que estiveses navegando.

Se queres evitar isto, tes dereito a borrar o teu historial de busqueda. Ademáis, o podes facer sinxelamente:
No buscador de google, pos: google/history

Ou entras en google.com/history

Unha vez que accedas á túa páxina de historial, podes eliminar o historial cun só click.


27/2/12

MICRORRELATOS, semana 13

Ganadores y finalistas: ENERO, 2012
Ganador del mes: Joaquín Valls Arnau
Ganador del 19/1, semana 13
Autor: Jesús Esnaola Moraza
A papás y a mamás

—Y no intentes escabullirte, que no te va a servir de nada —dice Micky agravando la voz, casi tanto que hasta se le arruga su carita imberbe.
—No podrás soltarte las cuerdas así que para ya ¿ha quedado claro? Si no... Ya estoy harto de ti y de tu madre, parece que solo vivís para joderme.
El grito de mamá anunciando la cena interrumpe el juego. Micky desata a Mónica que se levanta de la silla y seca sus lágrimas para no dejar rastro. Le sonríe a su hermano para que sepa que está bien.
—Joderme —repite Micky saboreando la palabra.
Finalistas del 19/1, semana 13
Autor: Juan Martín
Cristales rotos

—Y no intentes escabullirte, que no te va a servir de nada —grita como una energúmena mi madre, mientras se acerca para arrearme una paliza por el destrozo.
Y aunque esta vez soy inocente el terror me paraliza, y soy incapaz de decirle que la ventana la rompió al entrar el hombre de las cicatrices que se oculta en el lavadero.
Autor: Fernando Vicente Galve
Escondida

«Y no intentes escabullirte, que no te va a servir de nada». La voz de su padre atrona dentro del chalé y llega nítida hasta el rincón del sótano en el que la niña se acurruca. Al rato, de arriba le llegan voces y también gritos. No debe moverse ni hacer ruido si no quiere ser descubierta, aunque en el fondo sabe que no servirá de nada: su padre acabará por encontrarla. Así es el juego. Lo que todavía se le escapa a la niña es por qué, cuando propone jugar al escondite, su padre pellizca a su madre en el culo y esta sonríe y se pone colorada.
---

Creo que con esa frase era moi difícil sairme dos temas con algo de chicha, pero á verdade é que esta semana os relatos me deixaron un pelín frío...

24/2/12

Existe un Deus informático? Sí, e se chama RECOVER MY FILES!!

Xa vos podedes imaxinar de qué vai o post de hoxe. Hai uns días entroume un troiano (ogallá ardan todos no inferno dixital) entrou no pc de casa. Como non fun quen de desinfectar o PC (pese a todas as instruccións dos foros que atopei) non me quedou máis remedio que formatar o ordenador...coa conseguinte perda de información, configuración de diversos programas, fotos, arquivos de son, de vídeo, etc...

Ben, era unha perda de información máis ou menos asumida, ata que atopei nun foro a referencia a un programa de recuperación de datos, RECOVER MY FILES. Xa postos, o probei e, sorpresa!!! recuperou a meirande parte do que xa pensei que perdera.

O programa en cuestión ten varias opcións para recuperar datos, polo que podedes caseque "personalizar" os tipos de documento a recuperar, os directorios a explorar, etc.

Iso si, aquí, abaixo de todo, teño que dicir que ainda que podes visionar os arquivos que o programa atopa, para poder gardalos (e recuperalos realmente) tes que mercar a versión full. Pero pode pagar a pena...






20/2/12

MICRORRELATOS, semana 12

Ganador del 12/1, semana 12
Autor: Joaquín Valls Arnau
Ojo por ojo

Al diablo le he visto en mi vida ya un par de veces. La primera, de ello hará quince años, cuando mi primer marido osó levantarme la mano. La segunda, hace sólo un momento, después de que tú hayas hecho lo propio. Soy tan poquita cosa, que por aquel entonces nadie sospechó de mí, del mismo modo que nadie lo hará ahora. Es más, al igual que en aquella ocasión, el pueblo entero acudirá a darme el pésame, cuando lo que merezco es que me feliciten. Y no intentes escabullirte, que no te va a servir de nada.
Finalistas del 12/1, semana 12
Autor: Luis Serrano Lasa
La mujer del predicador

Al diablo le gusta jugar los domingos, durante el oficio de la tarde. Comienza susurrándole palabras ardientes hasta que su aliento feroz le ruboriza las orejas por debajo del sombrero. Al empezar los salmos siente como unas pequeñas uñas afiladas resbalan espalda abajo mientras ella canta estremecida. Esquiva las enaguas, recorre sus nalgas pálidas con mordisquitos traviesos y cuando desliza por sus ingles una fina lengua rugosa, ella cierra los ojos y acaba con un sol sostenido interminable. Mientras todavía arrebolada se seca discreta la frente, escucha con desconsuelo como la voz atronadora de su marido anuncia la inminente derrota del maligno.
Autor: Joaquín Villas Labrador
El padre Nicolás

Al diablo no le tenemos miedo. En cambio, nos aterra pensar en ir al cielo y encontrarnos allí al padre Nicolás. Tres años después de muerto, algunos internos afirman que continúa metiéndose en sus camas.
-----

Os tres relatos me parecen fantásticos, cada un collendo un tema distinto, pero se teño que quedarme con un deles (sen quitarlle nin miga de mérito aos outros dous), o gañador ten un puntiño máis de verosimilitude.

17/2/12

CARNAVAL 2012!!!!









15/2/12

EXPLORER 8 SEN COMPLEMENTOS

Para aqueles que, coma mín, de vez en cando actualizan os navegadores web, aquí poño unha solución para un problema que pode xurdir: que se execute o programa en cuestión, Explorer, SIN COMPLEMENTOS.

A verdade é que é un engorro, xa que non deixa navegar e ainda que desinstales e volvas instalar, semella que non se arranxa. Cómo facelo? Buscando na rede atopei a solución, que por trivial non deixa de ser importante:

O que sucede é que está mal o acceso directo no que premes para executar o programa. Simplemente editando o devandito acceso directo do seguinte xeito se arranxa:

1.- Click co botón dereito sobre acceso directo de Explorer.
2.- Propiedades:
  Unha vez aquí, en destino ("C:\Archivos de programa\Internet Explorer\iexplore.exe -extoff"), só tedes que BORRAR -extoff
  e xa debería funcionar...


sinxelo, pero efectivo, como ten que ser.

14/2/12

Garzón

Isto só pasa en España....

O único condenado polo xuízo da trama Gürtell (creo que se escrebe así) é o xuíz instructor....


No coments...

13/2/12

MICRORRELATOS, semana 11

Ganador del 5/1, semana 11
Autor: Ernesto Ortega Garrido
The show

La última alma humana se exhibía, impúdica, ante la mirada de los espectadores que, atraídos por los luminosos anuncios de las pantallas de estronio de los periódicos, acudían desde el valle en sus flamantes heliomóviles para verla: cena y espectáculo, veinticinco trones. Algunos la insultaban desde sus mesas, llamándola honesta, sincera o virtuosa; otros le arrojaban trones rogándole que llorase; los más atrevidos subían al escenario para dejarse acariciar y experimentar sensaciones como ternura, bondad o compasión, mientras ella, atrapada en aquel recóndito lugar, se preguntaba si no era mejor ceder de una vez y dejar que su dueño también la vendiese al diablo.
Finalistas del 5/1, semana 11
Autor: Joan Anfruns Arenas
Ingenua paciencia

La última alma humana, eso soy. Subo las escaleras de caracol con la llave dorada en mis manos. Cuatrocientos escalones después abro la puerta y observo lo único que me queda después de ver al mundo marchitarse. ¿Por qué no he muerto yo también? No lo sé. Introduzco la llave en el mecanismo, le doy media vuelta y el faro se enciende ofreciendo su señal de socorro. Salgo a la balconada exterior y me siento con los pies colgando sobre el abismo a esperar a que alguien me vea. No tengo prisa, con solo diez años tengo toda la vida por delante para esperar.
Autor: María José Majado
Cuento de navidad

La última alma humana estaba en el último baúl de la abuela. En el último instante había conseguido colarse por la falsa chimenea de aquel adosado. La acompañaban el cuento de Cenicienta, la comba, una enagua, y cientos de postales. Allí estaban, quietos, agazapados, mudos. Cada cual recordaba con nostalgia su última vez. No se oía nada. Quizás se hubiesen olvidado definitivamente de ellos. La enagua se decidió y los arropó con sus preciosas puntillas blancas. Y allí, almidonados, calentitos, juntos, contando la última historia, se durmieron.

10/2/12

DESORIENTADO 32

Sempre se lle dera ben. Desde que tiña consciencia (que non conciencia), no orfanato todos os nenos lle tiñan medo. Ata os maiores, os máis teimudos, os líderes da paraxerarquía do orfanato lle tiñan medo. Non era nin polo tamaño nin polo aspecto físico (daquela o seu físico non se asemellaba ao de adulto. Era máis ben baixo e cunha faciana que ainda tardaría uns anos en descompoñerse cara aos lados e cara abaixo, como manteiga derretida, e que lle daba o aspecto actual de bolo crú). Era polos ollos, pola mirada que botaban eses ollos pequenos e azuis, como de porquiño miope e sen moita intelixencia, pero cheos de crueldade como so pode ter alguén a quen lle falta toda a capacidade de empatizar cos seus semellantes. De feito, a Suvorov o resto do orfanato o tiña considerado como “non humano”. A rapazada tentaba pasar desapercibida cando se achegaba a Suvorov, para evitar conflito. O conflito, cando chegaba (o que só dependía do grao de cabreo co que se levantaba Suvorov) non se limitaba a insultos ou empurróns, senón que calquera estímulo, calquera xesto ou aceno era usado como excusa para desencadear unha violencia calificada polo equipo directivo do orfanato como “desmedida para calquera persoa e máis para un neno da súa idade”. Isto supuxo o inicio da ruleta de traslados nos seguintes 10 anos entre orfanatos da rede transnitria, cunha estadía media de 7 meses, 7 meses nos que os orfos/as de transnitria se converteron no fato de galiñas entre as que soltaron un raposo tolo

8/2/12

verdades coma puños


6/2/12

MICRORRELATOS, semana 10

Ganadores y finalistas: DICIEMBRE, 2011
Ganador del mes: Fernando Martínez Esteban
Ganador del 15/12, semana 10
Autor: Marina Prieto Ferreiro
La última

Yo la abrazaré bien fuerte y me la llevaré conmigo, como he hecho tantas veces durante eones. Pero ésta es diferente. Antes las vidas de los hombres se extinguían y se renovaban continuamente. Cuando llegaba la hora de tomar sus almas yo lo hacía con la conciencia de que esa acción formaba parte de un equilibrio eterno y maravilloso. Pero un día dejaron de nacer y continuaron muriendo. El silencio cayó poco a poco sobre el mundo polvoriento, contaminado y agotado y ahora sólo queda una mujer. Una sola. La última. Si pudiera llorar, derramaría una lágrima al tomar la última alma humana.
Finalistas del 15/12, semana 10
Autor: Jesús Soler
Con una sonrisa de oreja a oreja

Yo la abrazaré bien fuerte y me la llevaré conmigo. Ella es toda amabilidad. Cuando se prepara un té, ofrece al resto de compañeros. Con frecuencia pregunta por mis padres, sonríe con mis bromas y responde siempre con dulzura. Es atenta, cálida y cercana. Cada mañana sueño con acercarme y acariciar su pelo, suave y sedoso. Hacer un caminito con mis dedos jugando con su piel y rodearle el cuello. Apretar con todas mis fuerzas sintiendo como su respiración se apaga lentamente. Y dedicarle una de mis miradas más dulces, con una sonrisa de oreja a oreja.
Autor: Carmen Quinteiro Moreno
Complicidad

—Yo la abrazaré bien fuerte y me la llevaré conmigo. Vosotros, cagaos, esperadme en el garaje, al lado de las bicis.
Hace rato que estamos esperando.
—El Chino no deja de repetir que igual lo han pillado.
—Pues si dice que somos cómplices o algo de eso, nosotros a negarlo —dice Nachito mientras se muerde las uñas.
Por fin entra Enrique con la pelota. La levanta como si fuese un trofeo: firmada por todo el equipo, de color rojo con estrellas amarillas y de cuero auténtico. Una pasada.
—Y hay que rifarla —sentencia Nachito arrancándosela de las manos—, porque en esto, no te olvides, somos todos cómplices.

3/2/12

sensacións

Son importantes as sensacións. MOi importantes, penso eu. E o domingo pasado, recuperei algunha sensación que facía moitísimo tempo non tiña.

Ando agora mesmo e por tempo indefinido metido nun lío que me atrae moitísimo. O asunto ten que ver coas carreiras de orientación e tamén coas bicis de montaña ou MTB. O das carreiras de orientación xa o probara hai tempo e sei que me gusta. O choio é sair cun mapa topográfico escala 1:10.000 da zona e buscar e "picar" unhas balizas. As balizas están sinaladas no mapa xunto cunhas indicacións esquemáticas. Tes que picar un número  concreto de balizas no menor tempo posible, sen saltar ningunha, e a verdade é que conta moito o factor sorte (ademáis da práctica na orientación con brúxula e demáis -forma física, etc). Con esas carreiras o paso moi ben, ainda que sempre teño un momento no que digo "que carallo fago eu aquí, no medio do monte, sen saber para onde tirar..."

Os raids combinan o anterior con distintas disciplinas: kaiak (sip, kaiak con balizas que tes que picar...), rappel, treking, MTB (bicicleta de montaña), tiro con arco, etc.

Vamos, que é para tolos... pero ímolo tentar este ano.

Ao que ía con todo isto é que para poder participar nos raids me tiven que facer cunha bicicleta de montaña (unha mountain bike das de sempre...) e sain estes días a probala. Xa non me acordo de cando foi a última vez que fun en bici polo monte, pero me decatei dunha cousa. É certo iso que din que tal ou cual cousa "é como andar en bici. Non se esquece". Comprobeino tanto nas duras como nas maduras. As duras fóron as subidas (que non é que fosemos polo Alpe D´huez....) se me fixeron durísimas... As maduras foron as baixadas. Esa sensación de vento na cara, de liberdade de movementos, de lixeireza (sobre todo despois da subida), iso, meus, é impagable.