Éche ben complicado iso de manter o equilibrio. Mental, vital, ou calquera outro equilibrio (despois duns chupitos falamos si queredes) sen ter algunha desviación. Pero creo que esas "desviacións" hacia estados de máis ou menos euforia son as que nos fan manternos na mesma liña. É moi difícil ao longo da vida manterse impasible (indolente) ante o que che pasa a tí e tamén ante o que lles pasa aos demáis, sexan máis ou menos cercanos, pero creo sinceramente que non se trata diso. É máis, creo que é bo que as cousas (que a vida) deixen pegadas, marcas, incluso cicatrices (as cicatrices físicas e as mentais indican que segues vivo...).
No que non creo é no "embiguismo" (outro palabro para o glosario...) Pode sentar ben durante un tempo, breve a ser posible, pero non é nada bo (ao meu parecer) mirar para o embigo propio todo o día. Nin sendo Shakira debe estar ben iso...
En fin, que o difícil é manter o equilibrio entre darse caña todo o tempo e que todo che resbale. Teremos épocas nas que semella que somos capaces de asumir todo o que nos veña sen dar mostras de febleza, e noutros momentos calquera pequena molestia se nos fará insoportable...
Meus, iso nada máis que é vivir...
A solas con todo el mundo / charles bukowski
ResponderEliminarLa carne cubre el hueso
y dentro le ponen
un cerebro y
a veces un alma
y las mujeres arrojan
jarrones contra las paredes
y los hombres beben demasiado
y nadie encuentra al otro
pero siguen
buscando
de cama
en cama,
la carne cubre
el hueso y la
carne busca algo más que carne.
no hay ninguna posibilidad:
estamos todos atrapados
por un destino
singular.
nadie encuentra jamás al otro.
los tugurios se llenan
los vertederos se llenan
los manicomios se llenan
las tumbas se llenan
nada más
se llena.