Stieg Larsson. Tan bo como dín?

Karl Stig-Erland Larsson, coñecido coma Stieg Larsson, nado en Skelleftehamn, Condado de Västerbotten, o 15 de agosto de 1954 e finado en Estocolmo o 9 de novembro de 2004, foi un xornalista e escritor sueco.
Acadou sona internacional trala súa morte, coa publicación da súa triloxía de novelas policíacas Millenium, composta polos seguintes títulos: Män som hatar kvinnor (Os homes que odiaban ás mulleres), Flickan som lekte med elden (A rapaza que xogaba con lume) e Luftslottet som sprängdes (O castelo de aire que foi voado).

Profundamente involucrado na loita contra o racismo e a ultradereita, participou a mediados dos anos 80 na fundación do proxecto antiviolencia Stop the Racism. En 1995 foi un dos promotores da Fundación Expo, adicada a "estudar e cartografar as tendencias antidemocráticas, de extrema dereita e racistas da sociedade". Dende 1999 foi director da revista de dita fundación, tamén chamada "Expo" Escribiu varios libros de investigación periodística sobor dos grupos nazis do seu país e das conexións entre a extrema dereita e o poder político e financieiro.
Á marxe do seu interese literario, a Triloxía Millenium está considerada coma unha obra de "relevancia social", tanto pola construción simbólica que fai dos personaxes femininos como por tratar unha das maiores lacras da sociedade actual, coma é a violencia de xénero.
---

Ben, ata aqui o que di a wikipedia sobre o autor e a súa obra. A miña opinión dos libros é a seguinte:

(poño os títulos en castelán xa que os libros os lin nesa lingua):

"Los hombres que no amaban a las mujeres".

Creo que este é sin dúbida o mellor dos 3 libros. O lin moi rápido, tal como transcorre a historia, xa que o autor tenta dar sensación de que sempre pasa algo na seguinte páxina. Iso dálle moito ritmo ao argumento, pero creo que chega a cansar. A descrición dos personaxes é correcta ao meu parecer, e me chamou a atención a cantidade de datos, reais ou fictícios, que se utilizan para o adorno da historia. É un traballo inxente de investigación ou de invención. Aportalle un marco narrativo sólido no que se asenta toda a trama. Creo que iso xunto coa ubicación (todo sucede a maioría do tempo en Suecia) é a clave do seu éxito. A paisaxe dos países escandinavos é unha imaxe que todos os que non somos de alí temos máis ou menos clara, así como a sociedade escandinava, cuns índices de bonanza moi altos dentro da U.E  . Todo iso chirría nos libros de Larsson, xa que lacras como a violencia de xénero, a xenofobia ou a corrupción parecen (digo só parecen) máis graves nun país que presume de ter unha calidade boa de vida, con avances sociais importantísimos aos que o resto dos países da U.E aspiran.
Creo que esa é outra clave do éxito. En xeral somos morbosos. Gústannos as desgrazas (alleas). Si somos bos, gústannos as desgrazas (alleas) leves; que non sexan moi escandalosas, pero si que existan, para que o outro/a non poida ír por ahí coa cabeza ben alta. Para dicir "menos fumes, que eu sei que tes roupa ben suxa". Pois creo que cos libros de Larsson algo así pasou, a nivel caseque mundial... de súpeto, a sociedade do benestar sueca veuse abaixo (literariamente) salpicada por escándalos (novelados) de violencia de xénero, corrupción, estafas, xenofobia, etc.

"La chica que soñaba con una cerilla y un bidón de gasolina".
Ben, esa foi a tradución ao castelán do orixinal. Lin o segundo libro moi rápido tamén, xa que a historia engancha, e moito, pero pareceume bastante máis frouxo. Deus ex machina é unha expresión que se podería aplicar a toda a triloxía, que non por iso deixa de ser entretida, pero a cantidade de situacións resoltas in extremis fan que como libro que se pode ler independentemente do primeiro e do terceiro, este volume perda forza conforme se vai rematando.
Creo que o esforzo do autor por aumentar unha conxura ata niveis estatais e supraestatais é loable, pero non chega a ser de todo crible (é a miña humilde opinión).

"La reina en el palacio de las corrientes de aire".
O último libro que lin de Larsson, coma os precedentes, segue a mesma tónica. Situacións comprometidísimas para a protagonista e o/s seu/s amigo/s resoltas de maneira que a trama sexa a beneficiada. Sei que é reiterativo, pero para min o éxito do autor ten que ver coa súa capacidade investigadora (polo aporte inxente de datos) xunto co feito de retratar unha sociedade que, creo, tiñamos catalogada como paradigma do benestar, e retratala non precisamente coas súas mellores galas, senón que aparece sen maquillar e tras unha noite de festa rachada...
Como se pode supoñer, a historia queda aberta para continuacións, pero ata que se arranxen os problemas de dereitos derivados da inoportuna (coma todas, non?) morte do autor, creo que tardaremos bastante en ter noticias de Lisbeth Salander e compañía.