Nestes tempos nos que o consello de seguridade da ONU (suponse que son eles os responsables) nos mandan á guerra (poden chamarlle como queiran, pero é o que é....) deixo aquí un poema de Miguel Hernández.
Hai agora unha versión cantada do grande Joan Manuel Serrat, pero non sei ben por qué non me cadra moito co poema. Este poema me produce unha especial inquedanza, un canto desesperado por non poder poder, por non ser quen de ser, polo presente sen futuro...
Si me matan, bueno
Ante la vida, serenoy ante la muerte, mayor;
si me matan, bueno:
si vivo, mejor.
No soy la flor del centeno
que tiembla al viento menor.
Si me matan bueno:
si vivo, mejor.
Aquí estoy, vivo y moreno,
de mi especie defensor.
Si me matan, bueno:
si vivo, mejor.
Ni al relámpago ni al trueno
puedo tenerles temor.
Si me matan, bueno:
si vivo, mejor.
Traidores me echan veneno
y yo les echo valor.
Si me matan, bueno:
si vivo, mejor.
El corazón traigo lleno
de un alegre resplandor.
Si me matan, bueno:
si vivo, mejor.
Muy bonito pero un poco triste.
ResponderEliminarPode ser, pero a min me parece que tanto a prisión como a guerra son temas tristes e dramáticos...
ResponderEliminar