Imaxinade un tubo de cartón, como o que se usa para gardar carteis grandes, por exemplo. Agora imaxinade que introducides, desde fóra do túbo hacía adentro, por toda a superficie e sempre coa mesma inclinación un milleiro de alfinetes. Así atoparan o corredor que se dera en chamar “O Rallador” a primeira vez. Pero, ao ser de aragonito as helícticas, o diámetro de cada unha delas non chegaba a 1 milímetro simplemente pola calor desprendida polos equipos, todas as concrecións do teito do corredor comezaron a desprenderse de xeito encadenado. Foi un auténtido desastre. Nin sequera quedou rexistrado nas cámaras de vídeo que levaban. Conforme se foron introducindo no tunel, o efecto que se producía nas concrecións semellaba á repulsión magnetica entre dous polos do mesmo signo. Ao chegar ao fondo do tunel e ollar cara atrás, a visión cambiara totalmente. O corredor estaba despexado salvo por unha fina capa de po branco depositado no fondo. Miles de anos destruidos nun intre. Calquera espeleólogo tería un ataque de ansiedade. Probablemente salvo a gruta de “El Soplao” en España (que Nina visitara antes da súa apertura ao público en 2005, en calidade de coordinadora do equipo multidisciplinar de espeleólogos que fixo a cartografía subterránea dos últimos 8 km descubertos de túneis) o corredor polo que acababan de pasar (e destrozar, de paso) era único no mundo.
Ás veces custa moito tomar decisións. Outras, coma ésta que lembraba “A turbina” viñan sobrevidas polas circunstancias. As características físico-químicas do aragonito (CO3Ca) o fan inestable cando existen variacións ambientais e a formación de excéntricas desde polimorfo da calcita son moito menos comúns que as de calcita e polo tanto, moito máis valiosas.
Pero neste caso, a presenza do equipo fixo que nin sequera houbese unha pausa para decidir si seguir ou non.
No hay comentarios:
Publicar un comentario