En fin, que deixei a Gonzalo cun palmo de narices, cabreado pero resignado, había 6 meses. Ao principio a carraxe foi máis forte, pero aos 15 días xa non me parecía tan mal todo o que fixera o cabrón aquel. Supoño que cando pasamos por un mal trago con alguen que nos atrae (no meu caso a atracción sexual por Gonzalo non pasaba de ahí. Nunca tivera a idea de compartir a miña vida con él, pero tampouco estaba orgullosa de cómo rematara todo) o tempo ten un efecto curioso. Canto máis tempo pasa, máis nos lembramos das cousas boas, dos momentos felices, e menos dos momentos tristes, escuros ou das discrepancias. E incluso de nos pasa pola cabeza o feito de pensar que non se estaba tan mal. No meu caso, a confirmación de que fixera o correcto chegou despois dunha chamada de móbil de Gonzalo, na que comezou pedindo perdón e tratando de que nos visemos de novo e foi pasando polo estado de súplica (te boto moito de menos, o ben que o pasabamos xuntos, podemos arranxalo) ata chegar ao de cabreo (pero tipa, ti quén cres que és, deixarme así, si total que foi, 3 ou 4 sesións golfas…) golfas, dí, o que pasa é que quedaches sin coelliño de indias (ao dicir isto non puiden evitar un sorriso –coelliño-) e agora estás doente.
Puff, iso cabreouno moito, e me dixo de todo menos linda. Pero tamén, ao colgar a chamada, me sentín mellor. Qué facía eu con ese tipo? Home, o sexo é moi importante para mín, pero tanto como para anularme e converterme nunha esclava, emocional e físicamente, non. Así que a partir da chamada me sentín moito millor. Tamén axudou que neses días comezase o famoso seminario ao que viña Dimitri invitado, polo que me volquei moitísimo en atendelo ben (e debeuno notar, xa que da semana que estivo en Madrid dando clase, non quedou noite na que non nos revolcasemos). Así que, 4 meses despois, aquí estaba eu, en Moldavia, pasando un frío de mil carallos, e con ganas de que Dimitri fixera gala da famosa hospitalidade moldava.
No hay comentarios:
Publicar un comentario