Saga Harry Potter 3

Bueno, chegamos á parte final da saga. Os 3 últimos libros son algo "especiais". Tentarei explicar por qué.
O libro 5º, Harry Potter e a Orde do Fénix, é un tochazo de libro, con moitísima información primordial para a historia, coa aparición dunha morea de aurores, a incorporación á asignatura de "Defensa contra as Artes Escuras" dun personaxe para mín dos mellores que inventou J.K Rowling, e digo dos mellores polo repulsivo que resulta o personaxe de Dolores Umbridge e a súa "especial" concepción do ensino. Creo que ao libro lle sobran unhas cuantas páxinas e esta idea me foi pasando continuamente nos seguintes libros ata o final da saga. Parece que hai partes nas que a autora se recrea moitísimo e, ao final, remata a acción que mantivo nun preludio caseque interminable nun par de capítulos (e lembrade que normalmente son cortos eses capítulos).
O que vai quedando claro, é creo que para iso si que fai falta espazo para contalo, é que o Mago Tenebroso máis poderoso de tódolos tempos volveu e está a reclutar aos mortífagos (os seus secuaces antes de que casi morrese cando atacou a Harry Potter).
Creo que é importante salientar que, debido ao especial ritmo das novelas de H.P. (xa estou canso de repetir Harry Potter ^^) mentres a Harry e aos seus amigos lles pasan todas as aventuras que se describen, teñen que ir pasando de curso en Hogwarts, e ir aprobando os exames correspondentes, etc. Isto vaise vendo afectado cada vez máis nas novelas, o que introduce un elemento máis de variabilidade (que a min particularmente me gusta) nas novelas, xa que son menos previsibles (comezo de curso, halloween, nadal, exames, etc.) tanto o desenvolvemento do curso como o que vai suceder.

O 6º Libro (e penúltimo) da saga, Harry Potter e o Príncipe Mestizo (traducido fatalmente ao castelán como Harry Potter y el Misterio del Príncipe) é un libro moi bo. Creo que foi o que máis me impactou. Máis que o último, a verdade. Supoño que non me esperaba o final, ainda que tiña moitas pistas para sabelo dende case o principio, pero coido que a sub-trama que ten o 6º libro en si mesmo (fóra da historia grande da saga) me absorbeu moito máis do que son quen de admitir. O feito é que o final foi moi sorprendente e iso, xunto coa dinámica do libro, as cousas que se saben sobre o pasado de moitos dos personaxes e varios elementos máis (a ambientación, as relacións entre personaxes, a revelación de varios segredos que axudan a entender máis a grande trama...) coloca este volume, xunto co libro 3º, entre os meus preferidos da serie Potter.

Teño que recoñecer aquí que me fixen fan de Harry Potter dende o 3º libro, pero despois do 4º e o 5º a miña afición decaera un pouco. Agora, co 6º lido, as miñas espectativas se viron superadas pola autora, que conseguiu artellar múltiples elementos non só do mesmo 6º volume, senón que puco a pouco foi engarzando pequenos detalles de libros anteriores, ata lograr un resultado, polo menos para mín, sorprendente e moi inesperado.

Cando empecei a ler Harry Potter e as reliquias da Morte, tiña claras varias cousas: é un libro para ler en canto poidas, xa que termina a historia de Harry como tal. Ademáis, despois de rematar o 6º máis vale que teñas o 7º cerca, ou serás capaz de matar por lelo. A min me pasou (non o de matar, evidentemente) tiven que esperar case 1 ano para que saise o libro en castelán. Fun lendo mentres tanto as fan-traducións que aparecían pola rede, pero terminaron por ser case máis confusas que esclarecedoras, así que optei por morder as unllas e agardar.
O primeiro que me sorprendeu (ainda que algo menos que nos dous volúmenes anteriores) foi o grosor do libro. É gordecho, pero menos que os anteriores, e creo que é un acerto, salvo porque, ao meu entender, a autora remata dun xeito un tanto precipitado a historia ao final; iso non sería tan grave se non se pasase unha grande cantidade de páxinas preparando unha incursión dos protagonistas que despois resolve tamén dun plumazo. Creo que iso é o que máis me cabrea da autora, que non saiba controlar as pasaxes para darlles a importancia (polo menos no número de páxinas ) que deben ter no groso da historia.
Pareceume excepcional o que fai J.K. Rowling cun dos elementos que xa apareceu no libro 1º. Quero dicir, e non pretendo descubrir nada, que non estou dacordo con ese montón de fans que, ao meu parecer están resentidos porque a historia tiña un comezo e un fin -dito pola autora-, dicían que Rowling escribia sen pararse a pensar nas tramas, con erros e sin saber a onde ía. Eu teño claro que, polo menos en parte, a autora sabía como remataba toda a historia de Harry dende o libro 1. O resto de atrezzo non digo que non o fose incorporando pouco a pouco, pero está clarísimo que dende o principio hai un fin inmutable da historia.

E pouco máis. Se algún incauto/a chegou ata aquí, só dicir que paga a pena ler os libros, xuntos, por separado ou como sexa. De feito, eu pretendo lerllos aos pequerrechos, cando saiban de qué lles fala o seu pai...