esbardallada exípcia

Blogueado por Berto, free-blogger:

Por máis de 3270 anos o seu corpo quedara oculto aos ollos do mundo. Á cobiza e a maldade da raza humana. Ao igual que os seus antecesores, Tutankamón fora enterrado no Val denominado dos Reis. Todos aqueles que reinaron sobre a misteriosa raza descansaban alí nun ou outro lugar. Por séculos o Val dos Reis fora saqueado por todo tipo de delincuentes, aventureiros, conquistadores e, finalmente; os arqueólogos que desexaban os ocultos tesouros do lugar. O val foi saqueado dunha forma tal que as súas paredes graníticas parecían unha paisaxe escapada da Lúa. Chegouse ao convencemento de que todos os Faraóns renderan os seus segredos á Humanidade nunha ou outra forma. Pero aínda quedaba unha... Tutankamón.

Morto en plena adolescencia no ano 1340 antes de Cristo, ninguén sabía con exactitude onde se achaba a súa tumba. Howard Carter encontrábase traballando para o goberno de Exipto como Inspector Xeral do Departamento de Antigüidades. Dedicara case a totalidade da súa vida científica á tarefa que lle levaba da man. O descubrimento e conservación dos tesouros escondidos nas tumbas reais. Un tras outro os arqueólogos que buscaban a tumba de Tutankamón déronse por vencidos. Liquidaban as súas expedicións e volvían ás súas terras e ás súas Universidades contando o que podía ter sido.

Só un permaneceu expectante. Howard Carter estaba decidido a develar o misterio do Faraón adolescente. Dende 1917 dedicouse a escavar nos restos dos outros arqueólogos. Non tendo o capital suficiente, moitas veces el mesmo tiña que emprender a tarefa con algún estudante, discípulo ou obreiro mal pagado. Escavaba nos sitios en que se escavara con anterioridade por dous motivos. Primeiramente porque desta forma se aforraba en man de obra e por outra porque xa había camiño adiantado nas escavacións abandonadas. Era un xogo rutineiro pero que podía render froitos. A principal vantaxe de Carter era a súa profesión. Residindo en Exipto, traballando para o goberno tiña todo o tempo do mundo para finalizar a súa tarefa (se lograba o éxito). Os informes mostraban que, efectivamente; a tumba de Tutankamón non se encontrara aínda. Que estaba alí a desafiar todos os esforzos para dar co seu paradoiro. Polo tanto Carter dedicouse a esta tumba especialmente.


E por fin, o 26 Novembro de 1922 os seus esforzos de varios anos deron o resultado apetecido. A entrada á tumba foi descuberta. Dezaseis chanzos que conducían cara ás profundidades (isto deu piei á teoría de que Tutankamón só tiña 19 anos ao morrer.) Tras baixar os chanzos Carter encontrouse nunha antecámara. Tras del encontrábase Lord Carnavon, arqueólogo afeccionado e o home que subministrara o diñeiro para a tediosa e custosa operación de rescate, Carter inclinouse ante a porta de granito. Unha porta maciza gravada con todo tipo de signos xeroglíficos. Baixo a porta había unha especie de rajadura pola cal podía verse cara a dentro. Carter inclinouse coa súa lanterna e enfocouna cara á Tumba Real. Por varios minutos permaneceu inmóbil vendo o que acabamos de describir. Os tesouros incontables que brillaban na escuridade e que adquirían dimensións propias ao ser violados pola luz eléctrica... case 3500 anos despois da súa desaparición.

-Bo... ves algo? -exclamou Lord Carnavon no colmo do nerviosismo. Carter moveu a cabeza afirmativamente.

-Vexo cousas marabillosas... -murmurou emocionado.

Os tesouros que xacían naquela tumba, como diría Carter máis adiante "estaban fóra do ámbito terrestre, sinxelamente non tiñan prezo para ser avaliados. " Non andaba lonxe da verdade. Pedras preciosas en montóns. Mobles de ouro sólido, vasos de exquisita configuración, mantos reais conservados en perfecto estado, e finalmente un trono real de ouro que por si só valía o rescate dun Emperador. Todo isto sen contar infinidade de pequenos obxectos, cada uns dos cales tivese feito as delicias de calquera museo no mundo a un prezo de millóns. Todo xunto, o contido nas catro cámaras encontradas foi descrito polo arqueólogo americano James Breadstad como "Os inmensos e incalculables tesouros dun neno que dominou o mundo moito antes do cal se coñecese Creta, antes de que Grecia fose concibida ou Roma creada... e cando aínda máis da metade da historia da civilización estaba por escribirse".

E non obstante, o momento máis emocionante e remunerador tería que vir dous anos despois, o 3 de debrero de 1924, cando Carter e a súa cuadrilla finalmente abriron a porta na última cámara, a dedicada a tumba do Faraón especialmente.

Un berro de admiración escapou da garganta nos poucos presentes. Estaban ante un masivo ataúde de granito de máis de nove pés de longo. Dentro do ataúde había outros tres máis pequenos que á súa vez se fixaban un no outro con abraiante precisión. Os dous exteriores feitos de madeira con incrustacións de ouro e pedras preciosas na parte interna. E o terceiro e último contendo os restos do faraón adolescente feito de ouro sólido. Alí estaba o corpo momificado do faraón Tutankamón. O seu rostro cuberto cunha máscara que semejaba as súas faccións aniñadas e tamén de sólido ouro.


Carter e os seus obreiros non constituían os primeiros violadores da tumba. Ás claras víase que, ladróns do Val dos Reis penetraran nela. Aínda cando ningún deles se atreveu a tocar o ataúde real. Os selos nas portas foran rotos e arranxados novamente polos gardiáns. Tutankamón foi violado no seu descanso eterno por Carter. Estes históricos e marabillosos descubrimentos atraeron a atención internacional no acto. Centos e miles de turistas chegaron ao Val dos Reis dende todos os ámbitos do mundo. Camiñaban polo po do deserto escavando, pateando e apartando canta pedra había no seu camiño coa esperanza de encontrar algún obxecto precioso perdido.

Isto facía que Carter tivese que manter continua vixilancia 24 horas ao día sobre o seu descubrimento. Pero aínda máis que os tesouros había algo que atraía a morbosidade da multitude. Corríase entre os exipcios unha lenda. Dicíase que todo aquel que violase a tumba do faraón Tutankamón encontraría morte pola súa profanación. Unha maldición ancestral, mística e horrenda que escapaba dende as xélidas paredes da tumba subterránea e que detiña a todo aquel que se achegase a ela coa excepción de Carter e o seu equipo.

A maldición comezou a confirmarse. O que comezou como un simple murmurio rematou por converterse en tráxica realidade, en aparencia. A morte de Lord Carnavon foi o gatillo que disparou a imaxinación do mundo enteiro. Morreu o 5 de Abril de1923, apenas dez meses despois de penetrar na Cámara Real. George Edward Molyneus Herbert, máis coñecido como o quinto conde de Carcarvon tomara a exiptoloxía e a arqueoloxía coa mesma paixón que outros millonarios e membros da nobreza toman os deportes ou a sociedade. Mentres que se encontraba nos días do sensacional descubrimento foi picado por un mosquito na meixela esquerda. Non lle prestou a menor atención á picada de mosquito, un incidente que acontecía día a día e a millares de turistas e locais. Unha semana despois, mentres que se afeitaba cortouse enriba da picada anterior.

De súpeto, un par de días máis tarde comezou a sentirse mal de saúde. E agravouse tanto que tivo que ser trasladado ao Cairo con urxencia. O 17 de marzo coñeceuse que unha grave infección lle atacara a garganta, o oído interno e o pulmón dereito. Os doutores nel Cairo déronlle diversas inxeccións de soro que, aparentemente detiveron o curso da enfermidade. Non obstante o 27 de marzo un ataque fulminante de pneumonía estendeuse por ambos os dous pulmóns. Tras sufrir unha terrible agonía enchida de dores horrendas e deformacións física, incluída a caída de todos os dentes, para o 4 de abril estaba morto. Un continuado ataque de tose fixo que o seu corazón fallase ás dúas da madrugada. Nese mesmo instante, Suan, a súa cadela fox-terrier, comezou a ouvear en Inglaterra morrendo nos brazos do mordomo. A familia Carnavon, reunida no hotel Continental Savoy nel cairo recibiu a noticia pola enfermeira que o coidara. Nada máis rematar a frase todo quedou ás escuras; un fallo na subministración de enerxía deixou sen luz toda a capital exipcia.

Inmediatamente e posterior á súa morte os rumores sobre a "maldición" fixéronse voces públicas que os xornais e medios informativos tomaron da súa boa conta. Por que? Preguntábanse Un home con apenas 57 anos, saudable e sen enfermidades anteriores había de sucumbir ante a picada dun mosquito? A estas alturas xorde un exiptólogo que afirmaba ter "descifrado a inscrición que había sobre a entrada na tumba" Segundo o Exiptólogo esta inscrición dicía: "A morte virá con ás lixeiras sobre todo aquel que se atreva a violar esta tumba" O certo é que a famosa inscrición xamais puido ser encontrada novamente xa que os traballadores de Carter destruíron a parede que a tiña escrita.

Os faraóns tiñan unha especie de medo masivo e patolóxico á violación das súas tumbas. A morte no Exipto antigo non era símbolo de medo ou terror. Morrer era liberarse e emprender a viaxe ao País do Infinito. Non obstante, para que esta viaxe estivese garantida era necesario preparar aos cadáveres mediante a momificación e despois ocultalos para sempre mediante tumbas inviolables. O fracaso destas medidas facía que a alma do exipcio vagase eternamente sen encontrar repouso. Aqueles ricos que se podían permitir o luxo de cámaras secretas e subterráneas tomaban gran parte da súa fortuna para garantir a inviolabilidade da súa morte. Por exemplo, facíanse innumerables pasadizos secundarios que non conducían a ningunha parte e que despistaban os violadores. No caso dos faraóns, as precaucións alcanzaban características case sobrehumanas.

Lord Carnavon tiña un medio irmán, Audrey Herbert, que encho de entusiasmo polo descubrimento do seu parente e Carter se trasladou a Exipto co fin de estar presente cando encontrasen a Cripta Final. Ao seu regreso a Londres, sen causa prevista ou lóxica caeu morto no piso do seu dormitorio mentres se preparaba para tomar un baño. Carter eliminaba o sucedido con comentarios tales como "se trata de teorías sen sentido... parvadas" Pero os seus achegados dicían que estaba sumamente alterado por estas mortes. Especialmente cando o seu máis próximo axudante Arthur Mace seguiu a mesma sorte dos Carnavon. Mace foi o home que, cunha barra de ferro rompeu os últimos anacos do selo que separaba ao mundo exterior da Cámara Real. Pouco despois morría de forma fulminante no hotel que ocupaba Lord Carnavón no Cairo. Os médicos encontráronse imposibilitados de dar unha explicación científica á súa repentina morte. Pero aquí non se detiña a aparente maldición.

Sir Douglas Reíd, o radilogista que traballara baixo as ordes de Carter sacando radiografías da momia na tumba seguía o mesmo camiño. Repentinamente enfermou de cansazo e esgotamento, tivo que regresar a Suíza, o seu país natal. Alí falecía dous meses despois sen causa coñecida. Seguían as mortes violentas. A secretaria de Carter, Bethel, morría dun ataque ao corazón. Cando o seu pai se decatou da noticia (tamén estivera na Tumba) faleceu ao lanzarse dun sétimo piso. Un profesor canadense, amigo de Carter percorreu a tumba poucos despois do achado, só para regresar ao hotel no Cairo e morrer vítima dun ataque cerebral.

O pánico corría como as ondas de vento polvoroso no deserto. De innumerables fontes chegaban noticias de que os traballadores que participaran na escavación tamén morrían por igual Sería certo todo aquilo? Pero aínda faltaba o principal, o horrendo. A momia de Tutankamón foi leva dá á Universidade do Cairo en Novembro 11 de 1925. Tratábase de facerlle a autopsia baixo o escalpelo profesional do doutor Douglas Derry, unha autoridade na materia. Derry, nun silencio de morte tomou o escalpelo e realizou unha incisión directa nas vendaxes exteriores da momia. As vendaxes caeron a ambos os dous lados mostrando 143 pequenos petos. Cada un deles gardando unha pedra preciosa. Arredor do seu colo estaba o "colar da protección" segundo a relixión exipcia e confeccionado en ferro. Os brazos estaban cubertos con magníficos brazaletes. Sete no dereito e seis no esquerdo. Cada dedo das súas mans tiña un anel de ouro macizo. O abdome estaba cuberto con capas de misteriosos obxectos tamén de ouro macizo. Todos eles en forma de T. A cabeza estaba cuberta cun magnífico diadema de ouro e separándoa do afeitado cranio (segundo a moda exipcia) había unha malla de fino ouro batido. Por fin todos os adminículos e ornamentos foron separados. Os presentes deron un suspiro de asombro.

As faccións do Faraón Neno aparecían serenas. Case vivas. Perfectamente conservadas. Na meixela esquerda, case baixo o lóbulo da orella tiña unha depresión no óso. Especulouse que quizais daquilo morrera o faraón. Unha fractura no óso e un derramo cerebral. Non obstante xamais se encontraron probas para garantir esta teoría como válida. A voz do pobo decátase de todo. Dalgún lugar xurdiu o rumor "de que o Faraón tiña unha marca no mesmo lugar en que Lord Carnavón foi picado polo mosquito" E isto era certo. De alí en diante esperouse a morte dos asistentes á autopsia dun momento ao outro. A prensa cebábase neles. As persoas na rúa considerábanos como "mortos en vida. " Mesmo científicos amigos se afastaban dos seus arredores.

O certo é que un deles, que axudou ao doutor Derry na autopsia morreu pouco despois dun ataque ao corazón. Non obstante, o principal executor da autopsia, o mesmo Derry sobreviviu ata pasados os oitenta anos. A teoría da maldición tiña os seus proles e as súas contras. O mesmo Carter sobreviviu o seu descubrimento ata os 67 anos e morreu de aparentes causas naturais. Non obstante había algo que chamaba a atención. Os dous asistentes principais. Os dous "secundarios" nos momentos cruciais da profanación morreran. Un deles o Lord Carnavon. O outro foi o radiologista Carlyle axudante do doutor Derry Coincidencia? Os que se dedicaron a explotar a lenda sensacionalista da "maldición" ampliaron as súas explicacións.

Segundo eles, Lord Carnavon representaba a forza monetaria que fixera posibles as escavacións. Sobre el debía caer a maldición e non sobre Carter que era un simple exiptólogo pagado polo Goberno. No caso de Carlyle chegouse á conclusión de que, tras da incisión primaria efectuada polo doutor Derry, o resto da operación foi realizado polo seu axudante. Noutras palabras, foi a man executora. Esta explicación ten lóxica. Neste caso a maldición faraónica tería alcanzado o instigador e o profanador. Os médicos na actualidade tenden a explicar a morte de Lord Carnavon e a de varios membros da expedición mediante os últimos descubrimentos. Con toda seguridade (segundo eles) Lord Carnavón foi infectado pola picada do mosquito. Isto trouxo como consecuencia que, en ausencia dos antibióticos que aínda se descoñecían, a morte foi inevitable.

Para 1935 a cifra total de mortos relacionados con Tutankamón sumaba vinte e un e varios recompiladores de sucesos elevárona ata trinta. O certo, é que ata para o máis escéptico a lista máis pequena resulta impresionante. A isto débese engadir os sucesos posteriores acontecidos na década dos anos sesenta, conseguindo que a maldición de Tutankamón volvese ser titular nos xornais. Mohammed Ibrahim, nesa época director exipcio de antigüidades, intentou impedir que varias reliquias achadas na tumba fosen á París. Sufrira unha serie de pesadelos que anunciaban a súa morte se as deixaba saír de Exipto. O goberno obrigouno a aprobar o traslado e ese mesmo día morreu atropelado. O doutor Ezze-din Taha, da Universidade Del cairo, descubriu que varios arqueólogos e persoas que traballaban con restos antigos adoitaban padecer infeccións na vías respiratorias debidas á existencia de diversos fungos. En 1962 expuxo que a famosa maldición podería ter orixe nestes perigosos fungos. Ao saír da conferencia tomou o seu coche. Na longa estrada Del cairo a Suez chocou frontalmente contra outro coche. A autopsia demostrou que a súa morte se debeu a un fallo cardíaco acontecido poucos segundos antes do accidente.

Durante a década seguinte a maldición continuou. En 1972 o novo director do Departamento de Antigüidades exipcio, Gamal ed-Din Mehrez, sucesor de Ibrahim, afirmou a Philipp Vandenberg que non cría na maldición: "Fíxese en min, toda a vida estiven a traballar con tumbas e momias. Seguramente son a mellor proba de que todo son coincidencias" Gamal morreu a noite seguinte á supervisión do empaquetado dos obxectos destinados á exposición que se ía celebrar en Londres. Os membros da tripulación do avión que efectuou o traslado á capital británica víronse tamén alcanzados pola maldición. O tenente Rick Laurie morreu en 1976 dun infarto. A súa esposa volveuse tola e contaba a todo o mundo que o seu marido morreu por culpa da maldición. O enxeñeiro de voo Ken Parkinson sufriu seis infartos e morreu en 1978. O oficial Ian Lansdown confesou terse burlado da maldición dando unha patada ao cofre que transportaba mascásea. Fracturou esa mesma perna ao romperse unha escaleira de ferro e a súa curación complicouse ata que pasados seis meses puido volver andar. A casa do tenente Jim Webb incendiouse mentres pilotaba o avión cara a Londres. E Brian Rounsfall que se burlou xunto con Ian da maldición dedicándose a xogar ás cartas sobre a caixa que contiña o sarcófago sufriu dous infartos o ano seguinte.

A lista continuou de novo nos anos oitenta destacando a filmación da película La maldición do rei Tut onde se usaron obxectos pertencentes a Tutankamón. O protagonista, Ian McShane, caeu co seu coche por un acantilado o primeiro día de gravación rompéndose a perna por dez sitios.

Parece ser que a maldición leva anos inactiva. Quizais sexa auténtica, quizais só sexan coincidencias sorprendentes, pero aí está en piei desafiando calquera explicación. É certa a lenda do faraón Tutankamón? Só a máscara inmutable do seu rostro garda a solución.