DE PERROS Y DE HUESOS

Cando Zeke me pasou este cómic, tiña un brillo especial nos ollos e dixo a súa frase, a que precede a unha grande historia: "Este es bueno". Normalmente todo o que me pasa é bo, pero tamén é certo que ás veces os nosos gustos non coinciden todo o desexable. Enriba, como ai confianza, podémolo dicir sen problemas, así que ás veces o que facemos é "discutir" do xeito de: _ pois a min me gusta_pero non ves que ainda que teña ese debuxante, o guión non se sostén_pero que dis do guión, si precisamente a min o debuxante non me gusta...

En fin, que collín o cómic e marchei para casa (de meus pais, ese día tocaba comida familiar). Cando o collín pola noite, vin que "De Perros y de Huesos" é a primeira obra dun autor, COLO, e que gañou a 2ª edición dun premio organizado por unha editorial potente española.  Iso tampouco di nada a priori, só que houbo unha selección. Pero todos estes prexuízos que teño eu (tería que revisalos nalgún momento) para os "elixidos" por un xurado (da igual si o concurso é para escribir unha obra de teatro, un cómic ou un graffitti) se viñeron abaixo en canto comecei a lelo.

Este cómic é caralludo. Punto. De principio a fin. E ademáis estou de acordo coa contraportada, onde dí que son 8 historias que se entrelazan nos barrios máis desfavorecidos da nosa capital (Madrid). Pero é máis que iso. É un pedazo de vida moi verosimil de 8 persoas, que queda atrapada nas páxinas do cómic grazas a un debuzo sinxelo e áxil e que cobra vida grazas a uns diálogos (internos e externos) moi traballados e por iso mesmo, moi frescos e aparentemente sinxelos.

Non sei se lerei algo máis do autor, pero ten a miña admiración polo que xa fixo. Excelsior!!